«Dantzaz obra kolektiboa da»

Nolako hasiera izan zuen Dantzaz-ek?

Aipatu nahi dudan lehen gauza zera da: Dantzaz obra kolektiboa da. Adrianarekin ideia izan genuen hastapenean, eta hor hasi zen Dantzazen ibilbidea. Gero, segidan, Elixabete Garmendia eta Nando Piñeiro gurekin ekarri genituen, eta ideia hasi zen garatzen. Haiek gabe ezinezkoa izango litzateke.

Elixabetek elkartearen presidentzia hartu zuen, eta legitimitatea eta seriotasun bat ekarri zuen, hegoaldean oso ezaguna zelako, bera hedabideetan oso eskarmentu handia zuelako. Nandok eman genizkien medio guztiak Dantzaz gauzatzeko, Egia Kultur etxeko ateak ireki: lekuak, bukegoa, estudioa…

Ezagutzen genuen Frantziako Estatuak zuen dantza garatzeko eredua, eta bertan, “gazte konpainiak” zirela profesionalizatzeko eredua ikasketak bukatzen zirenean. Neretako, urrats klabe bat zen profesionalizaziorako, eta hegoaldera ekarri nahi genuen: lan tresna bat egin nahi genuen,  erakundeekin, eragileekin eta akademiekin elkarlanean. Gero, zubi lana egin dugu, Iparralde eta Hegoaldearen artean, eta oso garrantzitsua izan da lan hori ere bai, nahiz eta batzutan izan duen eraginaz oso konszienteak ez izan.

Gipuzkoako Foru Aldundiaren papera oso inportantea izan da beti, Frantxis Lopez Landatxe eta Lide Arana oso garrantzitsuak izan dira beti, ikaragarriko laguntza izan dira guretzat.

Lehen komenioa Gipuzkoako Foru Aldundia, Donostia Kultura, Dantzaz eta Ballet Biarritz-en artean egin zen, lau erakunde , bakoitza bere esparruan, bere eginkizunetan… Lau erakunde elkarrekin hitzarmen bat sinatzea benetan historikoa izan zen, eta oso esanguratsua: horrela egin nahi genuen prozesua, eragile ezberdinen artean, saretzen eta indarrak batzen.

Zeintzuk izan ziren lehen proiektuaren zutabe nagusiak?

Neretzako, lau ideia izan genituen hastapenetik oso argi, helburu nagusiak bezala:

Lehena: mugazgaindiko proiektua izan behar zen, benetakoa eta naturala. Dantzak mugarik ez duelako, eta Iparralde eta Hegoaldearen artean naturalki harremantzeko zubi bat ginen.

Bigarrena: Dantzaz-ek jakinduria eta ahalmenak ekartzen genituen, eta erakundeek baliabideak jarri behar zituzten. Bi eginkizunen arteko batuketa oso eragingorra da, eta oso organikoa da horren rolen banaketa.

Gero, Malandain Ballet Biarritz-ek ahala eman zigun, goi mailako erakundea bait da Frantziako Estatuan, eta Adrianari ematen zion rol bat “transferitzeko”, hau da, jakintza bat transferitu eta konpartitzeko, beraz, beste zubi lana zen.

Eta bukatzeko, lurraldetasuna, Gipuzkoan bereziki. Momentu horretan ez zegoen batere talde profesionalik, eta Gipuzkoako Foru Aldundian oso ondo ulertu zuten izan behar zela Europa osoko gazteentzako, irekia, eta nazioarteko nahasketa egiteko beti prest, proiektuaren mamia bait zen nazioartekotasuna.

Zergatik Dantza? Zer da dantza zuretzako?

Dantza nere lan mundua izan zen 10 urteetan, eta lan tresna bezala, besteokin komunikatzeko tresnarik errezena zen, ez dago hitzik, hizkuntza bada, unibertsala. Dantza ez nuen ezagutzen, bakarrik euskal dantza nere gaztaroan. Bainan dantzan erori nintzan Maitaldia sortu zenean, eta deskubritu nuen dena, neretzako ikaragarrizko oparia izan zena.

Malandain Ballet Biarritz ezagutzen dut momentu horretan, Adriana Pous ezagutzen dut, eta bion artean, sortzen dugu Dantzaz-en proiektua, eta proiektuaren bidez, dantzaren ahalak, baita baloreak eta etika transmititzeko ere baliatu genuen. Eta horregatik Dantzaz izena, dantzaz egiten bait dugu dena, dantza erabiliz.

Nolako garapena izan du Dantzaz-ek?

Lehen urratsa neretako izan zen Malandain Ballet Biarritzekin moztura. Gipuzkoako Foru Aldundiaren laguntzarekin erabakitzen dugu ez garela junior ballet izango, baizik eta erakunde autonomo bat, bere nortasunarekin, eta bere misioarekin. Momentu horretan proiektua aldatzen da, eta kokatzen gara Euskadiko eta Gipuzkoako eremuan.

Neretako oso aldaketa garrantzitsua bada, sustraiak ondo izateko eta finkatzeko lurraldean. Pixkanaka hegoaldeko antzokietan hasten gara joaten, ia guztietan, leku batzuk supertxikiak, bainan guztietan egiten genuen, gure misioaren baitan hori zegoelako: dantza ahalik eta leku gehienetara ailegatzea. Iparraldean emanaldi batzuk egiten genituen, eta gero Europa osoan ere bai, gogoan dut Txekian egindako bira, komenio batetik ateratako aukera.

Dantzaz politikak garatzeko tresna izan da, eta poliki poliki gauzak aldatzen lagundu dugu. Hasiera batean beti probatu dugu diru gutxirekin gauzak egiten ahal zirela: erresidentziak, mediazioa, profesionalizazioa… Frantziako Estatutik trasladatu ditugu ideiak eta prozedurak, gero hemengo politiketarako lagungarriak izateko. Lan tresna izan behar gara, planak eta politikak garatzeko.

Dantzaz ezinbestekoa da Dantzagunearentzat: prototipoak sortzen ditu, gero sektorean integratzen direnak

Nolakoa da zure harremana Dantzaz-ekin?

Garai hartan Gipuzkoako Aldundiaren Maiatza Dantzan jaialdian lan egiten nuen eta Filgi Claveriek ezagutzen ninduen. Dantzaz-ek produkziorako pertsona bat behar duenean, Filgik Dantzazeko kide izateko proposamena egiten dit. Niretzat, epe luzerako proiektu batean hastea izan zen, hainbat eremutako pertsonekin, proiektu ilusionagarri bat proposatzen baitzuten, esperientzia oso interesgarri eta berritzaile batekin dantzaren sektoreko unean uneko errealitatean. 2003an hasi nintzen lanean Dantzaz Egiako Kultur Etxean zegoela, ordutik 20 urte igaro dira...

Dantzaz proiektuak oso ikuspegi zabala izan du beti, Aldundiaren laguntza izan du, ez ekonomikoa bakarrik, baita sortzen joan den horren inguruko interesa ere. Hasieran, taldea pertsona-talde txiki bat zen, eta hainbat proiektu eta formatu sortzen zituen. Ondoren, Aldundiak dantzari laguntzen jarraitzen du, eta Arteleku sortzen du, Dantzaz konpainia egoiliar gisa lekualdatzen den gunea, nahiz eta kontzeptu horiek ez zeuden orain bezala definituta. Artelekun Dantzaz proiektua garatzen jarraitzen da, eta bertan 2008an Ballet Biarritz Junior eta Ballet Biarritz taldeen arteko lankidetza aldatu eta Dantzaz izena aldatu zen. 2011n, Filgik proiektu horrekin zuen lankidetza amaitu zuen, eta Fernando Sáenz de Ugarte sartu zen. Aldaketa asko ekarri zizkion proiektuari; aldi berean, uholdeak etorri ziren Artelekun, Tabakaleraren kudeaketarekin hasi zen... eta Dantzaz gaur egungo kokapenera lekualdatu zen, Dantzaguneak Errenterian duen egoitzara.

Dantzagunea Gipuzkoako Foru Aldundiaren apustua da, Gipuzkoako koreografia-sorkuntzari laguntzeko. Lehenengo urtean, proiektuak Artelekuko dantza aretoen antolaketa garatzen du. Aldundiak erreserbak antolatzeko eta aretoak lagatzeko egindako apustu berri bat da, eta Dantzaz da kudeaketa horri hasiera ematen diona. Garai honetan nik Dantzaz-en produkzioaren atalean lanean jarraitzen dut. 2014an, Dantzaz-eko zuzendaritzak, Dantzan.eus eta Eragin elkarteekin batera, Dantzagunea kudeatzeko apustuari berrekitea erabaki zuen, eta ABEE bat sortu zuten, urte hauetan kudeaketaren lizitazio-lehiaketa irabazten duena. Une horretan, Dantzaz-en eta Dantzagunean nago, eta azkenean Dantzagunearen koordinazioan amaitu nuen.

Nolakoa izan da Dantzaz-en ondoan ibiltzea?

Dantzaz hainbat ildo dituen proiektua da, lehen enplegurako plataforma, baina egiturak eraikitzeko prototipoak ere sortzen ditu. Ikertzen, bilatzen eta finkatzen joan da. Proba etengabea izan da. Hasieran, Dantzaz-en talde fundatzailea ez dator Gipuzkoako dantzaren sektoretik, ezta Euskadiko gainerakotik ere; hala ere, lan egiten dute sektorea ezagutzeko eta Iparraldean garatzen ari ziren lan-formulak Gipuzkoako habitatean txertatzeko. Egituren, azpiegituren eta proiektuak beste eremu batzuetatik formalizatzeko aukeren lengoaia berriak sortu behar ziren. Trans-dans jaialdi txiki bat sortu zen, artistekin topaketak, tailerrak, mugaz gaindiko proiektuak, erakusketak, Donostiako musika eta dantza eskolekin topaketak bilatzea. Orain bizi duguna, erakundeen artean proiektuak sortzen laguntzeko eta elkarri eragiteko modu hori, lehen ere bazeuden, Dantzaz orain dela 20 urtetik garatzen ari zelako... Beste adibide bat da nola Dantzaz-en proiektuek izena aldatzen duten, baina bere nortasunean eta misioan irauten duten, sektorearentzat garrantzitsuak direnak. Adibidez, Dantza-Klub proiektua aurkezpen formatuan berritzen duen proiektua da, eta Gipuzkoako dantzari eta artisten ekoizpen prozesuak irekitzen ditu. Hori da gero Atalak Sarearekin garatu dena. Dantzaz ideiaz beteta dago, funtzionatzen dute eta garatzen eta eraikitzen jarraitzen dute.

Nola ikusten duzu Dantzaz-ek aurrera egiten jarrai dezakeela eta Dantzagunearekin duen harremana?

Dantzaz ezinbesteko tresna da Dantzaguenarentzat. Dantzaz eta Dantzagunea gurdi beraren parte dira. Gurdiak zaldi ezberdinak ditu, baina elkarrekin laguntzen dute. Dantzari gazteen profesionalizazio-beharrari erantzutea oso garrantzitsua da, eta, aldi berean, igaro direnek beren karrerak garatzen jarrai dezakete Dantzaz eta Dantzagunearen inguruan dagoen azpiegituran. Gipuzkoan dagoen artista koreografiko eta dantzari sorta Dantzazen existentziak lagundu eta aberastu du. Judith Argomaniz, Martin Harriague eta beste asko. Lurra lantzen joatea bezala da, etxeari egitura bat ematen dioten geruza ezberdinak sortzen dira. Dantzaz-ek hainbat proiektu sortzen ditu, hala nola Atalak edo Quebec duten egoitzak. Egitura gisa duen bizkortasunak bidea irekitzen duen abangoardia izatea errazten du. Dantzagunea dantzaren etxe bat da, bere entitate egoiliarrarekin batera lan egiten duena eta bide horiek integratzen eta egituratzen dituena. Dantzaz-ek gero sektorean eta, zehazki, Dantzagunean integratu daitezkeen prototipoak sortu eta garatzen ditu. Bi erakundeak elkartuta, dantza-orgak funtzionatzeko eta orekatzeko behar diren bi zaldi bezala dira. Dantzaguneak dantza estilo guztien sorkuntza koreografikoa babesten eta sustatzen du, eta, aldi berean, Dantzazek, bere proiektuen bidez, dantzaren esparru ezberdinetako artistei enplegua sortzen laguntzen die.

Dantzaz gizartearen baliabidea izan beharko litzateke.

Nola gogoratzen duzu Dantzaz-en sorrera?

Iraganari buruz hausnartuz, uste dut erakunde ezberdinen bateratzeak beharrezkoak izan zirela Dantzaz hasi ahal izateko. 2000ko hamarkadan, Euskadin ez zegoen kultura-egitura egonkorrik. Donostian Maiatza Dantzan dantza jaialdia izan genuen, artista eta konpainien sarrera sortu zuena eta dantza beste era batera ikusten erakutsi ziguna. Zinemaldia Kursaal berrira pasatzean, handiagoa eta kostu handiagoarekin, bere amaiera sortzen du eta, ondorioz, dantza garaikidearen sektorea presentzia gutxirekin uzten du. Garai hartan, Arteszena bezalako konpainia publikoak sortzeko saiakera batzuk egin ziren, baina ez zuten fruiturik eman, eta dantza akademietan ikasten zuten dantzari gehienak bekekin joaten ziren kanpora ikastera, eta ez ziren itzultzen. Orduan sortu zen Centro Coreográfico Nacional - Ballet Biarritz gure mugatik gertu, eta orduan iritsi zen Dantzarako Sentsibilizazio Zentro bat sortzeko mugaz gaindiko proposamena eta, ondoren, Ballet Biarritz Junior. Beti galdetu izan diot neure buruari: prest al zegoen gure lurraldeko humusa Frantziako Errepublikak arte eszenikoen eta dantzaren alde duen eredutik ekarritako errezeta onartzeko?

Dantzaz-ek mugaz gaindiko proiektuak sor ditzakegun une bati erantzuten dio, eta Donostiako Udala, Eusko Jaurlaritza, Gipuzkoako Foru Aldundia, Biarritz balleta eta Dantzaz elkartea, besteak beste, lanean hasten dira. Alde batetik, uste dut Frantziatik berezitasun zehatz bat bilatzen zela Frantziako gainerako koreografia-zentroei dagokienez, eta mugaz gaindiko proposamenarekin batera garai hartako Interreg laguntzak zetozen. Gure aldetik, ez zen proposamen erraza izan, Iparraldetik zetorren ekimena izan arren, Frantziako produktutzat hartzen baita. Administrazioek ondo hartzen dute, baina sektoreko pertsona guztientzat ez zen sarrera erraza izan. Aldi berean, 1901 Legearekin garai hartako Administrazioak Dantzazen figura juridikoa mugatzen du, eta horrela, La soledad del corredores de fondo filmean bezala, bakarrik hasten da korrika. Administrazioa hor dago, baina ez du beti hausnartzen edo arduratzen Dantzazek gure gizartean duen esanahiaz. Laburbilduz, konpainia gaztearen eta Filgi Claverieren eskutik iristen den Sentsibilizazio Zentroaren ideiak, mugaren beste aldetik, Adriana Pousen lan gogor eta profesionalarekin batera, giro fresko eta berritzailea ematen dio garai hartako dantzaren egoerari.

Zergatik uste duzu Dantzaz sortzea garrantzitsua izan dela? 

20 urteetan zehar Dantzazek sektorera egokitzeko gaitasun ikaragarria izan du eta badu. Denboran zehar izan duen jarraitutasunak egonkortasun politikoan lagundu du, betiere Administrazioak lagunduta; izan ere, kultura-teknikari gisa egin dugun lana, kasu askotan, politikariei gauzen garrantzia eta balioa ulertaraztea izan da. Kontuan izan behar da kulturarekin lan egin duten politikariak izan ditugula, eta beste batzuk, ez hainbeste. Aldi berean, Dantzazek inguruan gertatzen ari zenaren berri izan du. Era berean, egokitzea eta ekarpenak nola egin bilatzea, nazioko eta nazioarteko koreografoei ikusgarritasuna emanez, interpreteak prestatuz, sentsibilizazio-programak garatuz eta azken urteotan tokiko artistak hartuz, mugaz gaindiko Atalak programaren barruan, oso garrantzitsua baita. Nazioarteko proposamena Dantzazek bere ibilbidean zehar egin duen lorpena da; izan ere, koreografo entzutetsuak bere eskutik etorri dira Euskadira eta bere lana ezagutu ahal izan da. Egia esan, Dantzazek duela 20 urte lurralde honetan existituko zirenik imajinatu ezin genezakeen proposamenak eta lan-ildoak ekarri ditu.

Dantzaz-i dagokionez, Administrazioak porrot txiki bat egin du: ez da ausartu konpainia eta Dantzagunea dantza-etxea proposamen bakar gisa babesten; izan ere, logikoena litzateke proiektu hori zuzendaritza bakar baten pean egitea, sentsibilizazioaren eta dantza-sorkuntzaren helburuak garatzeko. Musikaren prestakuntza eta profesionalizazioa aurrera eramaten duten orkestrak eta erakundeak sortzeko orduan ez da beldur hori izan, baina dantzari laguntzea kosta egin da eta oraindik ere kostatzen da.

Zer etorkizun aurreikusten diozu Dantzaz-i?

Etorkizunari dagokionez, Dantzaz inguratzen gaituen munduarekiko erronka gizartearentzako baliabide handiagoa izan beharko litzateke, baina nola lortzen da?... Nire ustez, Dantzazek profesionaltasun handiko interpreteak, izen handiko koreografoak eta proiektu indartsuak ditu, Euskadin abian jartzen diren eta dantzarekin erlazionatu behar diren beste ekimen batzuk lagundu ahal izateko.

Arte biziak garai zail batetik igarotzen dira. Euskadin antzokietan publikoa sartzea ez dago beste lurraldeetan bezain orokortua, hezkuntzak ez baitu lantzen. Beraz, beharbada teknologia berriek eta bitarteko digitalek lagundu dezakete sarbide hori, eta, testuinguru horretan, Dantzazek bere komunikazio-tresnak zabal ditzake, urteetan egiten duen eta egin duen lan guztia zabaltzeko eta ikusarazteko. Nire ustez, sektoreko pertsonekin batera gogoeta egiten eta berritzen jarraitzea da garrantzitsuena, sektorearen ibilbidea nola ikusten duten jakiteko – Lagundu al da? – Eta entzuten, berritzen eta dantzatzen aurrera egiteko.

«Dantzaz, gune aberasgarria»

Urte hauetan guztietan hainbat proiektutan elkarlanean aritu ondoren, eta Dantzaz-en (koreografoa, irakaslea, bitartekaria) hainbat funtzio bete ondoren, zer da Dantzaz zuretzat?

Dantzaz-ek espazio bat sortu eta zabaltzen du prestakuntza akademikotik profesionaltasunera transferentzia egiteko, eta hori eginez, prestakuntzarako, esperimentaziorako gune dinamiko bihurtzen da. Dantzako profesionalentzako bilaketa eta topaketa, maila humanoan eta artistikoan, bertan parte hartzen duten guztiengan eraginez. Dantza zabaltzeko proposamen artistiko askoren topagunea da. Gainera, nazio guztietako jendearentzako gune irekia da, bere ibilbide osoan ikusi den bezala, eta hori oso positibotzat jotzen dut. Dantzaz-ek beti izan du ikuspegi irekia denentzat eta proposamen guztientzat. Leku aberasgarria da. Horren emaitza nabarmena da, Europako hainbat konpainiatan Dantzaz-en ibilitako dantzariak aurki baitaitezke.

Dantzaz-ek finantzaketa-mugak dituen arren, erakunde profesional gisa funtzionatzen du, eta hori da bere balio handia. Bere existentzia garrantzitsua da, nazio mailan ia ez dagoelako horrelako egiturarik. Gainera, ez da merkatu nazionalera mugatzen; mugak gainditzen ditu, eta nazioartean aliantzak sortzen ditu, bere lana beste merkatu batzuetan aurkezteko aukera ematen diotenak, eta oso gutxi dira maila horretako banaketa duten tokiko konpainiak.

Kontaiguzu nolakoa izan den Dantzazekin izan duzun harremana, nola sortzen da lotura hau?

Bueno harremana aspaldi hasi zen, egun batean Adriana Pous ezagutu nuen Nancyn, konpainietako gauzak, birak, eta abar. Urteekin eta Euskadira itzuli ondoren, koreografia-zentro bat sortu zen Biarritzen bere konpainia egonkorrarekin eta Adriana dantzaria zen bertan. Uste nuen aukera ederra zela konpainia profesional bat izatea etxetik gertu. Konpainia zabaltzeko, Biarritz Balletak doako eskolak eskaintzen zizkien Gipuzkoako dantza eskolei. Adriana zen arduraduna eta eskolak ematen zituen eta gero Biarritz balletaren koreografia labur bat erakutsi eta irakasten zuen. Beraz, klase hauen bidez berriro izan genuen kontaktua. Biarritz Junior balleta sortzen den bitartean. 2005ean Filgi Claveriek, Biarritz Junior balleteko zuzendariak, haurrekin tailer bat egitea proposatu zidan. Aurrerago Biarritz Junior balleta desagertu egin zen eta Adriana Puosek eta Filgik Dantzazekin aurrera jarraitzea erabaki zuten. Espazio horretatik abiatuta proposatzen didate beraiekin lankidetzan aritzea dantza-eskolak emanez edo dantzariekin inprobisazio-ikastaroak eginez, eta, aurrerago, dantza eskoletara zabaltzea eta zabaltzea. Tailer hauek Gipuzkoa osoan zehar egiten ditugu, jardunaldiak eskola askorekin, tailer asko eta kilometraje asko Sofia Alforjak primeran antolatuta. Lehen hezkuntzako 6 eta 12 urte bitarteko haurrentzako tailerrak ziren, eta Dantzazen goizeko ikuskizunen bat ikusteko aukera ere ematen zitzaien. Hori guztia dantza eta sortze prozesua zer den ikusteko eta esperimentatzeko, hau da, dantzarekiko sentsibilizazio prozesu bat zen.

2011n, Dantzazek Lekeitioko Kaleko Antzerki Jaialdirako kaleko pieza bat egitea proposatu zidan. Proiektu hau Sarrionaindiaren olerkiei buruz hainbat musikarik sortutako abestietan oinarritzen zen, eta hortik sortu zen Naufragoak proiektua, Isuntzako hondartzan aurkeztu zena, non harrera ona izan zuen eta, aurrerago, kaleko ikuskizun bezala biratuko zuen. Hondartzako harean egindako ikuskizun bat izan zen, dantzariak zailtzen zituena, baina aldi berean edertasuna ematen zuena.

2014an antzeko formatu bat proposatu zioten Dantzaz-i Lekeitioko Jaialdi bererako, Mikel Laboaren musikekin, eta oraingoan ere haiekin kolaboratzea proposatu zidaten. Emaitza Txoriak izan zen. Lan honetarako Iñaki Salvador Mikel Laboaren pianista handia izan nuen sortzaile eta musika-aholkulari. Txoriak.

2015ean, Eibar Kirol Klubaren gonbidapena jaso zuen dantzaren eta futbolaren mundua uztartuko zituen ikuskizun bat egiteko. 4.000 urrats zituen izena eta oraingoan ere parte hartu nuen. Bi mundu ezberdin elkartu zituen lan berezi horrek, baina gorputza dute lan-tresna. Polita izan zen, baina oso fisikoa dantzarientzat, oso ondo erantzun baitzuten, beti bezala.

2019an, basoa izeneko nire azken sorkuntza egin genuen, Gurseko kontzentrazio-esparruan oinarrituta. Lan honek Iñaki Salvadorrek egindako soinu banda handi baten onura jasotzen du. Oso oroitzapen ona dut elkarlan horretaz, aldi berean sortzailea eta dibertigarria izan baitzen, nahiz eta dibertigarriak ez zuen ezer. Basoa

Dantzaz-ekin izandako kolaborazioak emankorrak izan dira, eta askatasun handia izan dute sortzeko unean. Aldi bakoitzean parte hartu duen beti giza talde handia aipatu behar dut, haien aldetik erabateko entrega izan dudalako eta, gainera, izugarrizko energiarekin. Talde zoragarria da, baita zuzendaritza taldea ere, Adrianak eta Fernandok osatua, nekaezinak eta motibagarriak azkeneraino.

Etorkizunean pentsatzen badugu, nolakoa izatea gustatuko litzaizuke Dantzaz 2030ean?

Konpainia bat sortu da dantzari askorekin, apartak, gaitasun zoragarrikoak, konpainia egonkor baten parte izan daitezkeenak. Onena begizta osoa izatea izango litzateke, formaziotik, gero Dantzaz, gaur egun bezala, eta azkenean Dantzazetik pasatu diren dantzariekin konpainia egonkor bat. Dantzaz-en existentziarako oztoporik handiena epe luzeko etorkizuna duen ibilbide bat jarraitu ahal izatea da, muga ekonomikoengatik.

Nire ustez, oso polita da bitartekaritzarekin, prestakuntzarekin, ekoizpenekin eta proiektu berritzaileekin egin den ibilbidea. Adibidez, Atalak proiektua, Victoria Eugenia Klub aretoan formatu txiki eta arinarekin hasi zena, hazten joan da Tabakalera eta beste bazkide batzuk barne. Inoiz proposatu ez den proiektua da eta orain Dantzaz-i esker hor ari da hazten eta ekarpenak egiten.

Jarraitu egin behar dugu, jarraitu eta noraino iristen garen ikusi. Onena opa dizuet.